Komiksy

[psoras]

Nie znam się, to się wypowiem.



Z komiksami kontaktu wiele nie miałem, ale jeden wybitnie przypadł mi do gustu. Mowa o Wilq Superbohaterze.
Jest to komiks polski o charakterze wybitnie pastiszowym. Tytułowy bohater - Wilq - jest superbohaterem działającym w Opolu, a oprócz tego wiecznie skwaszonym kurduplem, który nie zwykł przebierać w słowach.
Chciałby np. walczyć z dinozaurami (i w tym celu trenuje w Jura-Parku w Krasiejowie), ale niestety zwykle musi poprzestać na tłuczeniu szalonego naukowca z Zaodrza, niejakiego Doktora Wyspy, SS Sister chcących zaprowadzić w Opolu Czwartą Rzeszę (i przemianować miasto na Oplau - kij z tym, że naprawdę za Niemca nazywało się Oppeln) albo przeciwników jeszcze mniejszego kalibru, takich jak Trójpalczasta Dłoń z Ciasta bądź Penisoręka Poduszka Elektryczna. Chciałby powiewać peleryną na szczycie Empire State Building, ale niestety musi zadowolić się blokami na Osiedlu ZWM, a co gorsza wiatr co chwila zarzuca mu pelerynę na głowę. Chciałby przewodzić wspaniałej drużynie superherosów, ale niestety, kiedy Opole miało zostać zaatakowane przez kosmitów, stawili się tylko jego kumple Alc-Man i Entombed oraz, oprócz nich, Człowiek Zwątpienie, Kobieta Rozczarowanie i gościnnie Człowiek-Wulgaryzm z Wielunia...



Humor opiera się m.in. na kontraście między skrajnym patosem konwencji superbohaterskiej i banalnością świata przedstawionego. Ale to nie jedyne, co twórcy wzięli na warsztat - w będącym w moim posiadaniu zeszycie dwudziestym mamy m.in. parodię kryminalnych filmów z lat 80., łącznie z kontrolowaną przez Łemków dzielnicą Łomx, gdzie pod latarniami odpalają papierosa od papierosa panienki w wybitnie kusych odmianach tradycyjnych łemkowskich strojów, a kozy szczekają na przybyszów. Uśmiech na twarzy wzbudzają różnego rodzaju dowcipy wizualne poukrywane w tle bądź kolejne cytaty z trenera Piechniczka.




Sam Wilq zdecydowanie nie jest materiałem na superbohatera. Wiecznie wkurzony na wszystko i wszystkich, łatwo się obrażający i wpadający w złość, uczucie sympatii żywi wyłącznie w stosunku do swojego żółwia Maciusia. Jest sfrustrowany zarówno wtedy, kiedy nic się nie dzieje (bo czuje się niepotrzebny), jak i wtedy, kiedy jest wzywany na akcję (bo mu zawracają tyłek). Przeklina na okrągło, i to w wybitnie wyszukany sposób ("Kochany, w tej sprawie to ja mogę najwyżej pomachać fujarą przez okno, i to raczej od niechcenia"). Z jego charakteru zresztą też wynika sporo humoru, którym przesiąknięta jest ta seria.




Ogólnie rzecz biorąc, jest to jedna z najśmieszniejszych rzeczy, z jakimi w życiu się zetknąłem. Polecam każdemu, do kogo coś takiego może trafić.